Geschreven door Victor Evink

Natuurlijk weet ik dat er mensen zijn die hier een slaatje uit komen slaan. Daarvoor heb ik lang genoeg rondgelopen in de wereld van low-budget maaltijden, die regelmatig door vrijwilligers van buurtcentra, kerken of kraakpanden worden georganiseerd. Als je goed zoekt kun je in Utrecht elke avond wel ergens zo goed als gratis eten. En, surprise, daar kom je dan stomtoevallig altijd een paar dezelfde mensen tegen. Ik had er wel eens mijn bedenkingen bij of die dat gratis eten nou allemaal zo dringend nodig hadden. Maar ik heb natuurlijk geen recht van spreken, want ik was namelijk zelf net zo goed zo'n figuur.

Soms zat ik enigszins ongemakkelijk tegenover zo iemand, die onhandig een sliert spaghetti van een slap kartonnen bordje naar binnen zat te slurpen en met een schuin oog af en toe zo'n blik wierp alsof hij wilde zeggen: betrapt! En dan wisselden we wel eens een paar woorden in de trant van "Nou, toch maar bijzonder dat ze dit elke week weer voor elkaar weten te boksen. Echt, petje af." Om daarmee op een zo verbloemd mogelijke manier te bekennen dat we eigenlijk gewoon platweg geld zaten te besparen. Dat wisten we allebei dondersgoed.

Ook al had ik afgeruimd, de afwas gedaan, of een doekje over de tafels gehaald, het was natuurlijk geen 'vibe'. Op sommige plekken was er wél een vibe. Daar zat ik dan, zonder dat ik het in de gaten had, uren later nog steeds te praten met een wildvreemde. Over homesteading, zachte robots, of de Amerikaanse gokmaffia in Amsterdam. Op die plekken ben ik blijven plakken, bij sommigen kom ik nog steeds af en toe en bij ééntje ben ik zelfs niet meer weg te slaan - dikke knipoog. Maar ergens snap ik die freeloaders wel, want het is niet voor iedereen zo makkelijk om een vibe te vinden, en een tribe waarin je volledig tot je recht komt. Voor mij ook niet. Zelf heb ik jarenlang in de meest uiteenlopende sociale kringetjes rondgezworven, van een Christelijke studentenvereniging tot de electronische muziek underground tot biodanza. En hoezeer ik op elke plek wel weer een ander stukje van mezelf herkende, herinner ik me vooral het gevoel van ronddolen, steeds weer verder te willen trekken en overal existentieel 'out of place' te zijn.

De zoektocht naar verbinding en gemeenschap kun je vergelijken met ecologische nichevorming. Soorten vinden een habitat waarin ze kunnen gedijen door hun unieke eigenschappen, die aansluiten bij specifieke omgevingen. Zo hebben mensen ook hun eigen sociaal-ecologische waarden. Sommigen floreren in schaduwrijke bossen terwijl anderen zonovergoten velden nodig hebben. Enkelingen zoals ik zijn afhankelijk van microhabitats: kleine, unieke omgevingen met specifieke omstandigheden die nergens anders voorkomen. Alleen daar kunnen we bestaan en opbloeien.

Seats is voor mij zo'n microhabitat (lees daarvoor mijn artikel "Overvloed als broedmachine" maar). Zelf droom ik ervan dat de wijdere omgeving steeds meer op Seats2meet gaat lijken. En ik geloof dat dat kan. Maar daarvoor heb ik jou nodig. De uitdaging die ik voorstel is een sociaal experiment: wees eens een altruïstische avonturier en deel jouw overvloed met iemand buiten je gebruikelijke kringetje. Denk aan ruimte, eten, kennis of tijd. Dit soort interacties dragen niet alleen bij aan persoonlijke groei, maar kunnen ook onverwachte inzichten opleveren.

Het idee is simpel: nodig iemand uit die zich niet in je reguliere sociale netwerk bevindt – misschien zelfs iemand die je normaal gesproken zou vermijden – en ontdek wat jullie voor elkaar kunnen betekenen qua wijsheid, levenslessen of vaardigheden. Wie weet welke schatten van begrip en samenwerking er naar boven komen wanneer twee werelden elkaar ontmoeten... Durf jij het aan om zo'n brug te bouwen? Ja toch zeker? Of je het op social media deelt, mag je zelf weten.