Zo moeilijk is het toch niet?

Want anders zouden mensen dat wel doen. Het feit dat het vaak stil valt als je met een groep bent, terwijl mensen los hun mening nog wel ventileren, laat dit mooi zien.

Hoe dit komt?

Het voelt niet veilig!

En waar dat vandaan komt is lang geleden… die onveiligheid ontstaat in je jeugd. Daar heb je ‘geleerd’ je mond te houden op één of andere manier. Het was niet veilig om hem open te doen, om je uit te spreken. Eén negatieve ervaring kan al de overtuiging creëren in een kind dat je terugtrekken beter is.

En als je dan ook nog ‘geleerd’ werd dat je alles alleen moet oplossen, omdat er niemand voor je is op zo’n moment… dan heb je een recept voor teruggetrokkenheid in de rest van je leven. Tot je je er bewust van bent en er wat aan doet.

Ik weet daar alles van. Ik zei vroeger ook niks, ik vroeg niks. Ik heb jaren lang moeite gehad om hulp te vragen. Ik had namelijk ook besloten dat ik alles alleen moest doen.

Gelukkig heb ik dit weten te keren door mezelf aardig binnenstebuiten te keren en te experimenteren met nieuw gedrag. Me wel uitspreken, mezelf laten zien, wel hulp vragen, vragen stellen, al was dat de eerste keren vreselijk spannend.

I did it.

En WoW wat was dat de moeite waard, ik gun het iedereen om uiting te geven aan wie je bent, in de breedste zin des woords.

Ja ook in organisaties is dit hard nodig.

Het effect: zoveel meer connectie, in jezelf, met elkaar, in de samenwerking en daarmee zoveel meer waarde-creatie!

Daar gedijt iedereen bij.